Maart, april en mei

Daar ben ik weer! Bedankt voor de leuke reacties elke keer weer. Ik zie ook dat mijn blog goed gelezen wordt. Ik ben er aan verplicht jullie op de hoogte te stellen van de laatste weken.

De maand maart. Het begon met gewoon het werk. Daarnaast steeg de temperatuur en was het soms al rond de 25 graden. Op 5 maart hadden we een studietrip naar Tel Aviv. Altijd is het weer leuk om naar deze stad te gaan. Hier is de sfeer zo ontspannen en alles lijkt wat zonniger hier. We kregen natuurlijk weer een Bauhausrondleiding. Er werd ons uitgelegd dat de geëmigreerde Europese Joden in de jaren twintig hier rondom Jaffa grond kochten en daar een samenleving stichtten. Strakke witte gebouwen met balkons. Het zijn niet de meest mooie gebouwen, maar het is wel echt Tel Aviv. Nu zie je wel veel verwaarloosde gebouwen, maar toch blijft het superduur om in Tel Aviv te wonen. De stadswandeling was heel erg leuk. We kregen een goed beeld hoe Tel Aviv begonnen was en hoe bruisend ze nu is. Rond ongeveer vier uur mocht iedereen z’n eigen gang gaan. Je kon de trein terugpakken of nog in Tel Aviv blijven. Julian, Hans en ik bleven nog en we slenterden over de markt. Daarna gingen we naar het strand en zagen door de wolken de zon niet in de zee zakken. Rond elf uur waren we terug in Nes Ammim.

Ongeveer een week later ging ik met ongeveer zeven anderen een fietstocht maken rond het meer van Galilea. In Genesseret huurden we mountainbikes, ze hadden veel versnellingen en waren redelijk nieuw. Het was heel erg leuk! We fietsten de hele tijd over de autoweg wat veel getuter opleverde. Het was heerlijk weer, jammer dat je een helm op moest! Het was klimmen en dalen, soms kon je wel vijf minuten keihard naar beneden rijden zonder te trappen. We stopten in Tapga en later ook in Ein Gev, waar ik met mijn ouders ook vis had gegeten. Nu aten we gewoon het brood dat we mee hadden genomen. Na deze 60 km was iedereen moe maar blij, het rondje hadden we gemaakt!

24, 25 en 26 maart hadden we de Westbank Seminar. Op dag een gingen we naar de school Talitha Kumi ( In Arabisch: ‘meisje sta op’, uit het verhaal van het dochtertje van Jaïrus) in Beit Jala. Dit is een Palestijns-christelijke school. Toch is 40 procent van de leerlingen moslim. De school staat hoog aangeschreven en is een opstap voor de leerlingen om in Duitsland te gaan studeren. De leerlingen mogen zonder officiële toestemming Israël niet in, maar wel elk ander land. Op de school leren de kinderen dan ook Arabisch, Duits en Engels. Hebreeuws wordt niet gegeven, ze kunnen het dan ook niet lezen of verstaan. Wel raar als je bedenkt dat de Westbank midden in Israël ligt… Veel hoop op vrije doorgang naar Israël bestaat er blijkbaar niet. Op deze school (kleuterklas tot en met middelbare school) werken een aantal Duitse vrijwilligers. We praatten met hen en kregen een rondleiding. Op het terras bijvoorbeeld kunnen de kinderen de heilige stad Jeruzalem zien, maar er binnenkomen kan niet.
Na het bezoeken van deze school gingen we naar een Palestijns gezin. De man leidde ons rond in het stadje en we gingen naar zijn huis. Daar lag een jongen in een bed. Hij was in zijn been geschoten door een Israëlische soldaat. Het sloeg de deken weg en wij met twintig man mochten gezellig naar zijn been gaan staren. Hij had zelf niks gedaan en kon nu al voor drie maanden niet meer studeren. Het is altijd moeilijk om te weten wat je wel en wat je niet moet geloven. Dit verhaal werd op een ontzettend slachtofferige manier verteld. Toch is het gek dat er soldaten zijn die je in de gaten houden op de plek waar je woont… Toen gingen we naar een basisschool in Bethlehem. We aten daar met de kinderen onze lunch. Echt schattig hoe ze proberen Engels te praten. We kregen rijst met een soort yoghurt en kip. Gek genoeg was het heel lekker. Ook hier kregen we het verhaal te horen dat deze school waarschijnlijk moet sluiten.
Ik moet nogal diep in mijn geheugen graven, dus de volgorde is misschien niet chronologisch.
Alle jonge vrijwilligers werden ondergebracht in Palestijnse gezinnen. Ik moest jammer genoeg alleen in een gezin. Mijn gastmoeder was lerares op de Talitha Kumi school, dus ze kon goed Engels. Ik was om acht uur pas in het huis, dus ik at alleen. Heerlijk gegeten. Toen ging ik met de dochter van 17 haar foto’s bekijken. Ze liet me heel veel foto’s zien van al de bruiloften en verlovingen waar ze naartoe was geweest en waar ze dan ook elke keer een andere jurk voor had. Het is daar geloof ik heel normaal om al je familie uit te nodigen bij je verloving/bruiloft. Ook achterneven en –nichten. Dat was leuk. De tweede avond ging ik naar de buren. Daar sliepen namelijk vier andere vrijwilligers. We zaten met drie Palestijnse jongens in hun schuurtje en maakten kennis met hun hond. Een kruising tussen een Husky en een Labrador. Het was echt een knuffelbeer!
Dag twee gingen we naar Hebron. We gingen naar een moskee/synagoge. Een gebouw waar beide in huizen. Bij de moskee kregen we allemaal een soort toga om. En in de synagoge werd net een jongetje besneden. Alle vrouwen waren aan het huilen en de mannen zagen er vooral trots uit. Ook gingen we hier naar de Joodse wijk. Hier zijn ontzettend veel soldaten gelegerd om de Joden hier te beschermen. Het ziet er ongelooflijk uitgestorven uit. Er hangen teksten als ‘This land was stolen by Arabs.’
We gingen ook naar de School of Peace. Ook op deze school wordt veel Duits gepraat. Het is een dure school en een goede. De directeur vertelde wat over zijn school. In de pauze probeerden we wat me de kinderen te praten. Ging nogal moeizaam. Daarna kregen we van de dansgroep van de school een voorstelling te zien. Het was heel leuk om te zien, heel anders dan onze westerse dansen. Daarna bezochten we de tombe van Arafat. We zijn ook in Ramallah geweest, een heel gezellig stadje. Daar gingen we ook naar de Nederlandse vertegenwoordiging. Toen ik daar binnenkwam voelde het gelijk aan als bekend. Het was schoon, we kregen koffie en thee en er hing een schilderij van Beatrix aan de muur. Een Nederlandse man vertelde ons bijna twee uur lang over alles omtrent Westbank, bijvoorbeeld over het weinige geld dat ze krijgen toebedeeld van de regering, het water waar ze heel spaarzaam mee om moeten gaan, maar ook de andere kant, de Palestijnen krijgen soms meer dan in het Oslo-akkoord is besproken. Het was een hele goede afsluiting van de seminar omdat deze man niet een kant belichtte, maar meerdere kanten. Dit was tenminste een objectieve presentatie van de situatie. Toen met de auto’s weer terug naar huis. Bij de checkpoints lieten ze ons direct door.

Na deze drie dagen vol informatie moest ik me op iets heel anders gaan richten. Namelijk mijn terugreis. De volgende dag zou ik om half twaalf vertrekken om vervolgens te hopen op een plek in het volgeboekte vliegtuig. Op het vliegveld aangekomen moest ik naar de supervisor. Daar moest ik heel lang wachten voor ik te horen kreeg of ik mee mocht of niet. Een paar keer wisselen van de wacht en ik deed het ondertussen in mijn broek van de zenuwen. Kwart voor vier, oftewel een heel kleine driekwartier voordat het vliegtuig weg zou vliegen hoorde ik dat ik mee kon. Na een dankgebed sprintte ik door alle controles. Ik werd dan ook geadviseerd om hard te rennen. Bij de gate zei de vrouw, 'Je krijgt waarschijnlijk een stoel hoor.' Ja dat mag ik hopen! Daar ging ik al vanuit. Op een een of andere manier dacht ik dat de vlucht drie uur zou duren. Uiteindelijk duurde hij vijf uur, wat een eeuwigheid als je weet dat je bijna thuis bent! Op Schiphol werd ik omver gelopen door mijn lieve vriendinnen en achter hen stond braaf het hele gezin. Wat een geweldig weerzien! En het was gelijk weer als vanouds.

In de paar weken dat ik thuis was hebben we veel voorbereid nog voor de bruiloft van Roy en Chrisje. 11 april was het dan eindelijk zover. Het was prachtig weer en een prachtig bruidspaar. Alles was geweldig en alles ging goed. De meeste lezers zullen er wel bij geweest zijn:D Na de feestavond brachten we de cadeaus naar het bruidspaar en kon ik nog rustig afscheid nemen van Chris en Roy. Want zei vlogen de volgende dag naar Spanje en ik een aantal dagen later naar Israël.

Terug in Nes Ammim werd ik warm onthaald. Drie weken niet in Nes Ammim is als een jaar. Als je hier iemand voor twee dagen niet ziet heb je het idee dat je diegene al weken niet gezien hebt. Het was heel leuk iedereen weer te omhelzen en mijn barrack weer te bewonen. De volgende dag gelijk aan het werk, maar dat was prima. Iedereen had zo hard gewerkt met Pessach… Ik heb maar een halve week mee kunnen helpen tijdens de Pessachdrukte, maar goed. In die tijd werden alleen maar matzes gegeten. Brood is toch wel heel fijn!

Graaf graaf in mijn geheugen. Oh ja, we hadden nog een study trip naar de Westbank. Dit was heel interessant. We gingen met een tour mee van Machsom (=checkpoint) Watch. We zagen de checkpoints nu heel goed. Palestijnen kunnen soms maar een keer per dag naar hun land op een bepaalde tijd. Deze organisatie van vrouwen probeert ervoor te zorgen dat de mensen-en burgerrechten van de Palestijnen worden beschermd. En rapporteren alles wat ze zien aan een zo groot mogelijk publiek. Daarom organiseren ze ook van die tours. Het was echt een goede tour. Hier werd bijvoorbeeld ook aangegeven wanneer een verhaal van een Palestijn met een korreltje zout genomen moest worden.

Afgelopen zondag en maandag naar Tel Aviv geweest met Wiebke en Benjamin. We sliepen in een hostel in Jaffa. Omdat het vol zat sliepen we op het dak. We zijn vooral naar het strand geweest en naar wat markten. ’s Avonds gingen we naar een heel leuke bar. Hij zat onder de grond. We hadden veel lol met z’n allen. Bij thuiskomst ontdekten we dat we alle drie gigantisch verbrand waren. Zelfs kleren doen zeer op je huid.

Nog maar zes weken en dan alweer naar huis. Een heel gek idee. Om te bedenken dat je al die mensen niet of nauwelijks meer gaat zien… Maar eerst nog genieten van deze weken!